RZESZA BIALEŃSKA
Kolosalny Związek Obszarników, znany powszechnie jako Rzesza Bialeńska, do 22 listopada 2022 roku był największą wspólnotą samorządową funkcjonującą w ramach Republiki. W jego skład wchodzą miasta oraz lenna zlokalizowane w południowej części wyspy Bialenii (regiony: Polesie, Pomorze, Oceania oraz eksklawa w postaci Półwyspu Lisewskiego), a także na całym obszarze Anatolii.
Tym sposobem Rzesza obejmuje swymi granicami większą część terytorium państwa pozostając oazą dobrobytu, aczkolwiek nie wolną od problemów demograficznych i społecznych. Każdy z jej regionów historycznych ma nieco inny charakter oraz klimat. Na jej terenie zamieszkują przedstawiciele przeróżnych nacji wyznające rozmaite religie, co z kolei odróżnia Rzeszę od kulturowego monolitu, jakim jest sąsiednia Dżamahirija.
Pod względem politycznym Rzesza Bialeńska była korporacją lenników oraz wolnych miast, w czym przypomina swój historyczny odpowiednik ze świata realnego.
Pierwsza wymieniona grupa to osoby zasłużone dla Bialenii, które posiadają tytuł honorowy i otrzymały od Prezydenta Republiki w zarząd obszar ziemski, którym to mogły zarządzać według własnej woli tworząc coś na zasadzie mikropaństwa lennego. Grono to obejmuje bialeńskich notabli i oligarchów, którzy przybierali przeróżne tytuły: elektorów, parów, kniaziów, hrabiów, sułtanów i emirów. Poszczególne lenna różniły się od siebie pod względem klimatu: poleskie Parostwo Mockeryshire to kawałek anglosaskiej prowincji, anatolijski Socjalistyczny Sułtanat Faradobaju jest muzułmańsko-radziecką fuzją kulturową, a górskie Kniaźstwo Imerii pomyślany został jako organizm inspirowany obyczajowością Kaukazu. Wielu lenników posiadało swoje formacje zbrojne, emitowało znaczki i przyczyniło się do budowy potęgi gospodarczej kraju.
Z kolei Wolne miasta Rzeszy mogły zostać utworzone przez jednego obywatela albo grupę ludzi i cieszą się autonomią wewnętrzną – same uchwalały prawa lokalne, wybierają władze, powoływały milicje porządkowe i podejmowały inicjatywy kulturalne. Najczęściej erygowanie wolnego miasta następowało na zasadzie nadania tych praw jednej z istniejących miejscowości, choć zdarzały się próby zakładania ich na surowym korzeniu. Osoby zainteresowane tym typem działalności powinny były skontaktować się z Lwem Wolnogradu.
Wszyscy członkowie bialeńskiej szlachty oraz plenipotenci (reprezentanci, najczęściej po prostu zarządcy) wolnych miast Rzeszy Bialeńskiej tworzyli Sejm Rzeszy – najwyższy samorządowy organ ustawodawczy. Jego uprawnienia były dosyć szerokie i obejmują ustanawianie praw obowiązujących w całej Rzeszy, erygowanie wolnych miast albo powoływanie instytucji lokalnych. W praktyce Sejm pracował w trybie permanentnym – w każdej chwili istniała możliwość zgłoszenia projektu. Moc głosu danego członka zależała od liczby posiadanych folwarków (w przypadku lenników) lub liczby mieszkańców miasta (w przypadku plenipotentów). Rozpoczęcie nowej sesji Sejmu było zazwyczaj pompatyczną ceremonią – tak charakterystyczną dla kultury politycznej Kolosalnego Związku.
Obradom Sejmu przewodniczył Lew Wolnogradu. Był on jednocześnie najwyższym urzędnikiem samorządowym, zarządcą Wolnego Miasta Stołecznego „Wolnograd” oraz dowódcą Gwardii Rzeszy. Lew wykonywał prawa uchwalone przez Sejm, zarządza większością samorządowych instytucji, stoi na straży majątku wspólnoty, był najwyższym autorytetem w dziedzinie tytułów i ceremoniału, nadawał odznaczenia samorządowe oraz doradzał Prezydentowi Republiki w zakresie nadawania lenn. Jego kadencja trwała pół roku. W wykonywaniu obowiązków zwierzchnika Rzeszy wspomagał Miecznik Portu Arthurberg, który był drugim pod względem ważności dostojnikiem Kolosalnego Związku i honorowym zwierzchnikiem lenników i wolnych miast z terenu Anatolii. Z kolei w przypadku wakatu na stanowisku Lwa jego obowiązki wypełniał aktualny Prezydent Republiki, któremu przysługiwał tytuł Wikariusza Rzeszy.
Władze wspólnoty zarządzały kilkoma istotnymi, niekiedy w skali całego państwa, instytucjami. Najważniejszą z nich była Gwardia Rzeszy Bialeńskiej (GRz) – regionalna formacja wojskowa, porządkowa i ratownicza stanowiąca siły rezerwowe bialeńskiej armii zawodowej. W jej skład wchodziło kilka typów jednostek lądowych, morskich i lotniczych. Element centralny obejmował oddziały powołane i utrzymywane bezpośrednio przez władze Kolosalnego Związku, stacjonujące najczęściej w specjalnych bazach. Wśród nich warto wyróżnić Żandarmerię Rzeszy, która pełniła funkcje policyjne i strzegła granic wewnętrznych. Drugim typem sił były kontyngenty lenne – lennicy posiadający w swoich lennach własne gwardie mogli przekazać GRz wybrane jednostki, które ściśle współdziałały z elementem centralnym i wykonywały zadania na terenie całego kraju, choć niektóre kontyngenty lenne nadal stacjonowały na terenie lenna macierzystego. Najczęściej lennicy ci zachowywali dowództwo nad wystawionymi jednostkami i z tego tytułu otrzymują stopnie oficerów GRz. Ostatni typ sił to milicje wolnych miast – przykładem może być tu Milicja Stołeczna, która strzegła porządku na terenie Wolnogradu.
Inną ważną instytucją są Koleje Rzeszy – Reichsbahn – jedno z największych bialeńskich przedsiębiorstw transportowych. W jego skład weszły pomniejsze linie kolejowe, dzięki którym do dziś można dostać się do niemal wszystkich miejscowości w tej części Wyspy Bialenii, która znajdowała się pod jurysdykcją władz Kolosalnego Związku. Każda linia ma indywidualny charakter (od leśnego Poleskiego Tramwaju aż po wielomiejską Kolej Wolnogradzką), a wszystkie są ze sobą skoordynowane. W efekcie z jedną lub dwoma przesiadkami można było przedostać się z południowego wybrzeża do samej granicy z Dżamahiriją. Dalej zaczyna się już inny świat – pełen chaosu i tak odmienny od stabilnego życia w lennach i miastach Rzeszy.
Rzesza Bialeńska uległa rozwiązaniu 22 listopada 2022 roku, gdy wprowadzono nowy podział administracyjny ustanawiając Emirat Bialenii oraz Wilajet Anatolii. Większość terytorium Rzeszy wchodzi dziś w skład Wilajetu.