Krótki kurs najnowszych dziejów politycznych Republiki Bialeńskiej

autor: prof. dr hab. net. Andrzej Swarzewski
redaktor: prof. dr net. mgr Ametyst Faradobus

Początki państwowości bialeńskiej (do 2012)

Wyspy na których znajduje się dziś Republika Bialeńska po raz pierwszy pojawiły się na mapie Mikroświata w 2006 roku, gdy powstało tu Cesarstwo Valhalli. Państwo to stworzone zostało przez emigrantów z Sarmacji, niezadowolonych z tamtejszej sytuacji politycznej. Pierwszym cesarzem był Fryderyk I (funkcjonujący pod pseudonimem RCA, później znany jako Robert Fryderyk). Panował on do czerwca 2017 roku, na jego następcę wybrany został Krzysztof Janusz Kowalczykowski. Pod koniec lipca państwo nawiedził kataklizm, który właściwie zakończył jego historię.

Historia internetowa Bialenii sięga do września 2010 roku. Wówczas grupa realnych znajomych powołała do życia Królestwo Bialenii. Kraj ten nie istniał zbyt długo, ale został umieszczony przez Pela Nandera na mapie Mikroświata w miejscu, w którym znajduje się do dziś. Od tego czasu wyspa znana wcześniej jako Valhalla Zachodnia, zaczęła być nazywana Bialenią. Przez pewien czas Bialenia pozostawała też terytorium zamorskim Ciprofloksji.

Od Powstania Marcowego do Pierwszej Republiki (2012 – 2013)

Korzenie dzisiejszej Bialenii sięgają 21 marca 2012 roku, gdy w wyniku Powstania Marcowego powstała Dżamahirija Teutońsko-Sarmacka, która szybko z czasowo zdobytych terytoriów sarmackich rozciągnęła się aż po wyspę Bialenię. Po pewnym czasie zrzekła się terytoriów spornych uznając za swoje jedyne terytorium Bialenię. Dżamahirija Teutońsko-Sarmacka przekształciła się w Zjednoczoną Dżamahiriję Narodów. Ta forma państwowości przetrwała ponad dwa miesiące. Przywódcą Dżamahiriji był Jan de Kaniewski, uważany współcześnie za jednego z największych bohaterów narodowych, a rocznica wybuchu Powstania jest jednym z najważniejszych świąt narodowych. W późniejszym okresie następowały różnego rodzaju rewolucje wewnętrzne, krótkotrwałe państewka, republiki i królestwa. Był to trudny czas, można go nazwać okresem rozbicia bialeńskiego.

Po jakimś czasie na wyspie Bialenii powstała względnie forma państwowa – Wolny Wolnograd. Kraj ten nawiązywał nie tyle do bialeńskości, co do Powstania Marcowego, jednakże można go uznać za formę państwowości bialeńskiej. Przywódcą Wolnego Wolnogradu była Akrypa Ali Shariati. Później w wyniku połączenia Wolnego Wolnogradu i Islamskiej Federacji powstała Islamska Federacja Wolnego Wolnogradu. Na początku 2013 Wolny Wolnograd był częścią Neokontynentalnej Unii Państw Integracyjnie Autonomicznych (NUPIA), jako Regencja Wolnego Wolnogradu. Działał tam w miarę sprawny system gospodarczy stworzony przez Jana de Kaniewskiego. 

28 lipca powstała Dżamahirija Bialeńska. Był to kraj z systemem opartym na komitetach ludowych, m.in. Ludowym Komitecie Wymiany Gospodarczej Jana de Kaniewskiego. 19 sierpnia wybuchł konflikt graniczny z Islamskim Emiratem Arabskim o wyspę Nową Sclavinię, wyspę Aharę oraz wyspę Fjarę. Wyspa Fjara została włączona do NUPIA, a pozostałe tereny sporne do Dżamahiriji Bialeńskiej. Niedługo później również ta Dżamahirija upadła poprzez nieaktywność i pewne spory wewnętrzne.

Republika Bialeńska powstała 15 listopada 2013 roku. Kraj ten jest co prawda historycznym kontynuatorem Dżamahirijji bialeńskich, ale od samego początku zdecydowano się na uchwalanie całkowicie nowych, republikańskich praw. W skład Komitetu Założycielskiego wchodzili (według kolejności uzyskiwania obywatelstwa): Andrzej Swarzewski, Jan de Kaniewski, Konstanty Jerzy Michalski, Abdullah Aykm oraz Maciej Kamiński. Komitet Założycielski był formą demokracji bezpośredniej, w której każdy obywatel ma równe prawo do bezpośredniego decydowania o losach kraju. Było to możliwe dzięki niewielkiej liczbie obywateli oraz dużej aktywności ich wszystkich. Demokracja bezpośrednia nawiązywała do idei Dżamahirijji Bialeńskiej. Komitet uchwalił: Ustawę o obywatelstwie, Ordynację wyborczą, ustawy o Policji Krajowej oraz o tytułach szlacheckich, a także uchwałę ws. uznania państwowość NUPIA.

Pierwsza Republika (2013 – 2016)

7 grudnia 2013 roku przyjęto jednogłośnie projekt Uchwały o Dymisji i Przekazaniu Władzy. W skład I kadencji Parlamentu weszło dwóch posłów z ramienia Ludowej Akcji Narodowej (Andrzej Swarzewski i Jan Kaniewski) oraz jeden z ramienia Zjednoczonej Platformy Bialeńskiej (Konstanty Jerzy Michalski). 10 grudnia Marszałek zarządził wybory prezydenckie. Elekcja głowy państwa leżała w kompetencjach Parlamentu. Jan Kaniewski zgłosił kandydaturę Andrzeja Swarzewskiego. Cztery dni później kandydatura została jednogłośnie przyjęta.

17 grudnia 2013 roku Parlament przyjął pierwszą Konstytucję. 21 grudnia Prezydent nadał pierwsze folwarki i tytuły szlacheckie, a już dzień później wnioski o lenno złożyli Maciej Kamiński (Tomaszewo) i Abdullah Aykm (Lidzb). 23 grudnia zgłoszono wniosek o powołanie Macieja Kamińskiego na stanowisko Prezesa Policji (Kamiński urząd ten pełnił później przez wiele lat). Z kolei Jan Kaniewski został Prezesem Sądu Ludowego. 26 grudnia przyjęto projekt Kodeksu Cywilno-Karnego i Ustawę o świętach państwowych.

3 stycznia do Republiki Bialeński przybył Krzysztof Razorblade, znany obecnie jako Ronon Dex, jeden z najbardziej zasłużonych Bialeńczyków w dziejach. To dzięki niemu Bialenia zyskała z czasem znakomite mapy oraz świetnie zorganizowaną armię.

6 stycznia Andrzej Swarzewski ogłosił wyniki wyborów do Parlamentu II kadencji. Weszli do niego Jan Kaniewski, Abdullah Aykm i Maciej Kamiński. W czasie kadencji tej udało się rozpocząć prace nad armią, kartografią i geografią Bialenii. Rozwijała się także gospodarka, kierowana przez Jana de Kaniewskiego. Jan Sapieha stanął na czelę administracji stolicy kraju – Wolnogradu. Parlament przyjął Ustawę o tytułach naukowych, stopniach zawodowych i tytule naukowych, powołano do życia Uniwersytet Bialeński. Republika zawarła układ sojuszniczy z NUPIA.  Tuż po trzecich wyborach nastąpiła awaria serwerów phorum – z tego powodu działalność Republiki Bialeńskiej przeniosła się na inny darmowy hosting.

15 lutego 2014 roku autonomię ogłosił region Jahołdajewszczyzny. 2 marca tego samego roku ponownie wystąpiły problemy systemowe – w efekcie 4 marca Bialenia przeniosła się na płatny serwer. W połowie marca pojawiły się plany wcielenia do Bialenii Federacji Brodryjskiej na zasadzie autonomii – zostały one odrzucone w wyniku referendum, które odbyło się w Brodrii. 3 kwietnia 2014 roku Bialenia rozpoczęła misję w Anatolii (znanej wcześniej także jako Nowa Sclavinia), którą przejęła jako protektorat. W czerwcu anektowała Republikę Ludową Siedmiogrodu, która jednak w połowie lipca po referendum odzyskała niepodległość.

24 sierpnia 2014 roku Martin von Primisz, były Premier Bialenii, zastąpił w fotelu prezydenckim Andrzeja Swarzewskiego, który rządził nieprzerwanie przez wiele (ile?) kadencji. Zwycięstwo wyborcze von Primisza znacznie zmieniło sytuację na scenie politycznej. Były prezydent udał się po pewnym czasie do Brodrii, gdzie przejął władzę. 26 listopada kadencję prezydencką rozpoczął Jan Kaniewski, ale już 1 grudnia podał się do dymisji.

Od listopada 2014 do maja 2015 Bialenia gościła rząd Federacji Brodryjskiej na uchodźstwie. Organ ten proklamował następnie Carstwo Brodryjskie, które z czasem opanowało całe terytorium dawnej Federacji Brodryjskiej. Okres od 9 grudnia 2014 roku do 10 lutego 2015 roku to ponowne rządy Andrzeja Swarzewskiego. Wiceprezydentem w tym okresie był Ronon Dex. W czasie tej kadencji Bialenia brała udział w Konferencji Geograficznej w Dreamlandzie, potępiła sarmacką agresję na Awarę, zapoczątkowano współpracę z Wandystanem (inż. Max Zwell podjął pracę nad Systemem Słupów Propagandy i Informacji Kaddafi).

2 stycznia 2015 roku rozpoczął się Szczyt Sojuszu Promocji i Rozwoju w Wolnogradzie. Przy okazji zwołano Konferencję Wolnogradzką, która odbyła się w częściowej łączności ze Szczytem.  Aż 17 państw wysłało swoich przedstawicieli na Konferencję Wolnogradzką. Były to: Federacja Al Rajn, Królestwo Agurii, Królestwo Dreamlandu, Republika Bialeńska, Republika Palmowa, Trizondal, Królestwo Hasselandu, Zjednoczone Socjalistycznej Królestwo Hirschbergii i Weerlandu, Imperium Skarlandu, Mandragorat Wandystanu, Królestwo Scholandii, Zjednoczone Królestwo Samundy, Carstwo Brodryjskie, Związek Brodryjski, Księstwo Osterii, Wielkie Księstwo Solardii i Arcyksięstwo Santanii i Burgii.

Od 10 lutego do 22 marca 2015 roku urząd prezydencki sprawowała Aleksandra Dostojewska-Swarzewska, caryca Brodrii i małżonka poprzedniego prezydenta Bialenii. Jej prezydenta była okresem konfliktów wewnętrznych oraz chaosu. Zrezygnowała w trakcie kadencji.

30 marca głową państwa został Konstanty Jerzy Michalski, zaś wiceprezydentem Maciej Kamiński. Był to okres spokojnego rozwoju Bialenii, obfitował w wiele wartościowych projektów i inicjatyw. W kwietniu 2015 roku powstał Bialeński Związek Sportowy oraz ruszyła Bialeńska Liga Piłkarska. W maju 2015 podpisana została umowa akcesyjna na cztery miesiące z Carstwem Brodryjskim.  Prezydent podał się do dymisji z powodu realiozy, krótko przed końcem kadencji, 16 czerwca.

Od 29 czerwca do 17 lipca prezydentem Bialenii był Feliks Spirkin. Była to krótka, ale owocna prezydentura. Bialenia zawarła dwumiesięczną umowę stowarzyszeniową z Królestwem Hasselandu. Obie umowy przekształciły się w styczniu 2016 roku w porozumienie trójstronne, na podstawie którego Hasseland oraz Brodria stały się krajami stowarzyszonymi Republiki Bialeńskiej. Początki stowarzyszenia to dwie aktywne prezydentury: Andrzeja Swarzewskiego (27 lipca – 19 października 2015) oraz Eddarda Noqterna (19 października 2015 – 11 stycznia 2016).

Okres prezydentury Eddarda Noqterna przyniósł również narastanie konfliktu pomiędzy Wspólnotą Rozwoju (złożoną w dużej mierze z Hasselandczyków i Brodryjczyków) oraz Radykalnym Centrum. Sporym zaskoczeniem było zwycięstwo bliskiego do drugiej grupy Aliego ibn Abi Taliba w wyborach prezydenckich. Była to wybitnie nieaktywna prezydentura, zakończyła się 1 lutego 2016 roku odwołaniem w referendum. Krótko trwała też prezydentura Hewreta von Thorn (1 lutego – 1 marca). Kolejnym wielkim zawodem były ponowne rządy Aleksandry Dostojewskiej (19 marca – 5 kwietnia), zakończone „śmiercią” głowy państwa.

W lutym 2016 roku wybuchła afera Czekańskiego dotycząca własności wysp Bialenia i Anatolia oraz praw autorskich do map subkontynentu Valhalla. Ostatecznie spór w tej kwestii osłabł, a z inicjatywy Roberta von Thorna w grudniu Księstwo Sarmacji oraz Republika Bialeńska zawarły Traktat o nawiązaniu stosunków dyplomatycznych.

Upragnioną stabilizację przyniosły trzy następcę prezydentury: Alberta de Mediciego (17 kwietnia 2016 – 10 lipca 2016), Hewreta von Thorna (10 lipca 2016 – 3 października 2016) oraz ponownie Andrzeja Swarzewskiego (3 października 2016 – 18 stycznia 2017).

30 października 2016 roku Parlament Republiki Bialeńskiej wypowiedział umowę stowarzyszeniową. Decyzja ta była pokłosiem narastającego konfliktu dotyczącego przyszłości współpracy. Hasselandczycy dążyli do szczególnych uprawnień, Bialeńczycy zaś oczekiwali ścisłej integracji. Rozwód okazał się niekorzystny dla obu stron.

Druga Republika (2016 – 2018)

21 grudnia 2016 roku weszła w życie nowa Konstytucja Republiki Bialeńskiej. Od 18 stycznia do 5 marca urząd sprawował Tadeusz Krasnodębski. Po jego rezygnacji obowiązki głowy państwa przejął, na mocy nowej Konstytucji, Wiceprezydent Andrzej Swarzewski, który sprawował je do 23 marca. Następnie do 9 kwietnia w Pałacu Prezydenckim urzędowała Aleksandra Dostojewska, ale gdy okazało się, że została powołana z pominięciem procedur, Sąd ją odwołał. Kraj znalazł się w trudnej sytuacji, również w związku z kryzysem w stosunkach ze stowarzyszoną Brodrią.

Okres od 19 kwietnia do 16 listopada 2017 roku to dwie kadencje Prezydenta Ametysta Faradobusa – okres spokojnego rozwoju, niezwykle potrzebnego państwu po konfliktach z poprzedniego kresu. Następnie urząd szefa państwa sprawowali: Tadeusz Krasnodębski (16 listopada 2017 – 9 lutego 2018) oraz Antoni Kacper Burbon-Conti (9 lutego – 6 maja 2018), po którego dymisji na tydzień do Pałacu powrócił Krasnodębski.

Bialeńska smuta i niewola sarmacka (2018 – 2019)

Po stosunkowo spokojnym okresie rozwoju nastąpił największy kryzys w dziejach Bialenii – bialeńska smuta. Fatalne kadencje Mardreda Jakuba von Salvepola – Nova Vita (13 maja – 28 maja 2018) oraz Michaela Wolferine’a (28 maja – 21 lipca 2018) przyspieszyły proces spadku aktywności oraz morale. Następnie Jan Lubomirski-Dostojewski nie złożył wymaganej prawem przysięgi prezydenckiej. Gdy to spostrzeżono, obowiązki głowy państwa przejął Marek Bajtuś. W tym czasie Bialenia poszukiwała pomocy z zewnątrz – najpierw dołączyła do wspólnego Forum Państw Nordaty, które okazało się fiaskiem, a następnie zawarła feralną umowę stowarzyszeniową z Sarmacją rozpoczynając okres tak zwanej niewoli sarmackiej (grodziskiej).

28 listopada 2018 r., już w czasie niewoli sarmackiej Naczelnikiem Państwa ogłosił się Antoni Kacper Burbon-Conti. 13 grudnia został wybrany w demokratycznych wyborach na urząd Prezydenta, który pełnił do 26 stycznia 2019 roku dążąc do uczynienia z formalnie niepodległej Republiki jednej z prowincji Księstwa. Jego następcą został Franz Langer, który podał się do dymisji już po kilku dniach, 2 lutego.

Odzyskanie pełnej suwerenności i Trzecia Republika (od 2019)

22 lutego 2019 roku Prezydentem Republiki został Andrzej Swarzewski, którzy wspólnie z Rononem Dexem, Markiem Bajtusiem oraz Thomasem von Lisendorffem doprowadził do odzyskania suwerenności w marcu tego roku. Jego rządy trwały do 10 października, kiedy zastąpiony został przez Ronona Dexa, rządzącego do 16 kwietnia 2020 roku. Obie prezydentury były czasem stabilności i spokojnej odbudowy państwowości bialeńskiej. Pod względem politycznym okres ten przyniósł dominację Bialeńskiej Partii Demokratycznej, której działacze przejęli większość kluczowych stanowisk. Nastąpił dynamiczny rozwój samorządności na bazie odrodzonej, kapitalistyczno-feudalnej Rzeszy oraz socjalistycznej Dżamahiriji, która dosyć szybko pogrążyła się w anarchii. Z wydarzeń natury międzynarodowej szerokim echem odbił się konflikt z Państwem Kościelnym Rotria, zakończony czasowym wycofaniem wzajemnego uznania.

16 kwietnia 2020 roku Prezydentem została Akrypa Ali Shariati, odwołana 29 września przez Zgromadzenie Narodowe. Jej następca, Ametyst Faradobus (15 października 2019 – 15 października 2020) był najdłużej nieprzerwanie sprawującą urząd głową państwa bialeńskiego. W polityce zagranicznej skupił się w sporej mierze na pielęgnowaniu więzi ze starszymi mikronacjami. Jeśli chodzi o sprawy wewnętrzne jego prezydentura przyniosła korektę wielu aktów prawnych, uchwalenie nowego prawa o szkolnictwie wyższym i reformę Uniwersytetu Bialeńskiego. Prezydent oraz jego zastępca, Marszałek Wielki Ronon Dex, doprowadzili do końca reformę Sił Zbrojnych – między innymi zadbali o rozwój Korpusu Kosmicznego i przyczynili się do założenia bazy na V-Księżycu, którą osobiście wizytowali w 2021 roku. 15 października w Pałacu ponownie zamieszkał Andrzej Płatonowicz Ordyński (dawniej posługujący się nazwiskiem Swarzewski), który doprowadził do podpisania umów stowarzyszeniowych z Suderlandem oraz Brodrią.